Продолжение. Начало смотрите тут: http://padolski.livejournal.com/39510.html
Утром проснулись рано. Погода радовала своей солнечностью. Наскоро перекусив, сваренными пельменями с салатом из помидоров, запив вином с утончённым привкусом солнечного лета и пряностью насыщенного травами полуденного степного ветра и отдалённым послевкусием карамели, мы направились на пляж. К реальности возвращал только вид занимающихся физкультурой старшеклассников на школьном стадионе по пути и отсутствие привычного массивного потока отдыхающих. Вместе с нами на пляж спускались от силы две-три пары, судя по разговору, москвичей. Левый край спуска на Учкуевский пляж активно застраивается и рекламные плакаты манили купить однокомнатную квартиру "за цену эквивалентной 15000 у.е.". Несмотря на то, что поток отдыхающих уменьшился, базарчик вдоль дороги предлагал овощи, фрукты, безделушки и вина на разлив. Посмотрели на автокемпинг, в котором когда-то отдыхали. Лёгкий ветерок ностальгии разбился при вспоминании о той цене, которая установлена сейчас (около 15 долларов с человека за домик с удобствами на улице). Немного демократичнее показался ограждённый лагерь для отдыхающих налегке (с возможностью установки палатки, душем и т.д.),, который расположился на другой стороне припляжной площадки, на которой разворачивались маршрутки, однако цен мы не узнали - мы спешили к морю. Пляж, тем не менее, был уже наполовину заполнен как уже загоревшими завсегдателями, так и молочно-белыми новичками. Расстелив покрывало в первом ряду, мы вволю отдались как солнечным лучам, так и тёплым волнам моря. Разносчики всякой пищи неистовствовали, однако мы не поддавались на их соблазны. У нас были с собой ещё сухие морские бычки, которые мы закупили когда-то в славном городе Чернигове. Поэтому не выдержав, мы купили пиво на розлив, поклявшись себе на пляж купить пиво заранее и подешевлее. Море немного волновалось и звук прибоя нас ласково убаюкивал. Утренние развлекательные шоу по радиоприёмнику не давали заснуть. Это было как пребывание в медитации. Полусон и полуявь одновременно. Наслаждение бытием. Нам был никто не нужен. Мы молчали и понимали своё молчание. Однако, сильная волна, внезапно окатившая нас и приёмник (мы лежали головой к морю), вернула нас к реальности. Кошелёк и телефоны не намокли, а радиоприёмник прекратил свою деятельность и наверное окончательно (как-нибудь куплю батарейки, что бы в этом убедиться).
Ближе к часу дня мы пошли домой. Пройдя немного далее, мы дополнительно докупили продукты на обед. После обеда, мы, что бы окончательно почувствовать себя отдыхающими, завалились на кровати и незаметно для себя уснули.
Проснувшись, решили идти в город. Недолгие сборы и купив семечки, как заправские местные мы начали неторопливый спуск к площади Захарова, к причалу. По пути встретилась та же (реставрации за 6-7 лет нашего отсутствия не случилось и мы сразу её узнали) станция скорой медицинской помощи. Здание было то же (часть его вы увидите в отражении стёкол машины, которую мы решили заснять). И по-моему те же люди. Брутальные как и у нас, с лёгким оттенком врачебного цинизма в глазах и разговорах, с уставшим голосом люди. Общая тема разговора и взаимопонимание были найдены сразу. Изменений за эти годы претерпел только автопарк скорой помощи. УАЗы стали экзотикой.
На смену ним пришли реношки, мерседесы и соболя. Основной контингент больных - тот же: хронические больные, по лености и наглости не вызывающие поликлинику, но с завидной регулярностью "насилующие" медицинский персонал скорой. Как и у нас достаточно назвать фамилии и машина, как у цыгана конь, практически сама везёт бригаду на знакомый адрес. Некоторое разнообразие представляют отдыхающие россияне (преимущественно москвичи), с завидной наглостью вызывающие по поводу и без повода (перекупался, переел, перекакал или набили морду).
Развеселил рассказ о том, что всвязи с реформой медицины в Украине, для назначения главврачом (административно-хозяйственная, в сущности, должность) - не обязательно иметь медицинское образование. И вот в Харькове (с их слов) назначили главврачом бывшего начальника то ли тюрьмы, то ли исправительно-трудовой колонии с соответствующим переходом на отношения к своему рабочему подчиненному коллективу, как к контингенту осужденных. Воображение рисует "Тюрягу" со Сталлоне в главной роли… Посмеявшись и посочувствовав, мы пошли дальше вниз, к причалу. Все познаётся в сравнении. Нас пока ещё не смешивают с дерьмом - и от этого немного легче на душе.
Солнце катилось к закату, корабль был полупустой и с задней кормы мы позволили себе произвести небольшую фотосессию.
Традиционные вечерние снимки у памятника погибшим кораблям:
Прогулка по центральному парку. Ощущения непередаваемы. Людей много, однако места на лавках свободные есть. Издалека транслируется по динамикам музыка послевоенных лет…. Красота ночных фонтанов, аромат от цветочных клумб…
Спускаемся вниз и снова любуемся Севастопольским заливом в полумраке наступившего вечера:
Возвратились домой. Пока готовился ужин, я по Wi-Fi скатал на смартфон интернет приёмник и вечер стал немного веселей. Телевизор, стоявший тут же, на улице со спутниковым ресивером - смотреть не хотелось. Под приколы круглосуточной радиостанции Шуры Каретного, после тёплого душа мы отужинали.
Убрав со стола, моя половина позволила попозировать в свете дневных ламп.
День удался. Спокойной ночи.
Продолжение следует.
http://padolski.livejournal.com/
Раніцай прачнуліся рана. Надвор'е цешыла сваёй сонечнасцю. Спехам перакусіўшы, зваранымі пяльменямі з салатай з памідораў, запіўшы віном з вытанчаным прысмакам сонечнага лета і рэзкай затаўкай насычанага травой паўдзённага стэпавага ветра і аддаленым паслесмакам карамелі, мы накіраваліся на пляж. Да рэальнасці вяртаў толькі выгляд займаючыхся фізкультурай старшакласнікаў на школьным стадыёне па шляху і адсутнасць звыклага масіўнага струменя адпачывальнікаў. Разам з намі на пляж спускаліся ад сілы дзве-тры пары, мяркуючы па гутарцы, масквічоў. Левы край спуску на Учкуеўскі пляж актыўна забудоўваецца і рэкламныя плакаты вабілі купіць аднапакаёвую кватэру "за кошт эквівалентнай 15000 у.а.". Нягледзячы на тое, што струмень адпачывальнікаў паменшыўся, базарчык уздоўж дарогі прапанаваў гародніну, садавіну, цацанкі і віны на разліў. Паглядзелі на аўтакемнінг, у якім адпачывалі калісьці. Лёгкі ветрык настальгіі разбіўся пры прыгадванні пра той кошт, які ўсталяваны цяпер (каля 15 даляраў з чалавека за хатку з выгодамі на вуліцы). Трохі дэмакратычней здаўся агароджаны лагер для адпачывальнікаў улегцы (з магчымасцю ўсталёўкі намёта, душам і г.д.),, які размясціўся на іншым боку прыпляжнай пляцоўкі, на якой разгортваліся маршруткі, аднак коштаў мы не пазналі - мы спяшаліся да мора. Пляж, тым не менш, быў ужо напалову запоўнены як ужо загарэўшымі тутэльцамі, так і малочна-белымі пачаткоўцамі. Рассцяліўшы покрыва ў першым шэрагу, мы ўволю аддаліся як сонечным прамяням, так і цёплым хвалям мора. Разносчыкі ўсякай ежы шалелі, аднак мы не паддаваліся на іх спакусы. У нас былі з сабой яшчэ сухія марскія бычкі, якія мы закупілі калісьці ў хвалебным горадзе Чарнігаве. Таму не вытрымаўшы, мы купілі піва на разліванне, пакляўшыся сабе на пляж купіць піва загадзя і патанней. Мора трохі хвалявалася і гук прыбоя нас ласкава закалыхваў. Ранішнія забаўляльныя шоў па радыёпрымачы не давалі заснуць. Гэта было як знаходжанне ў медытацыі. Паўсон і паўява адначасова. Асалода быццём. Нам быў ніхто не патрэбен. Мы маўчалі і разумелі сваё маўчанне. Аднак, моцная хваля, раптам абліўшая нас і прымач (мы ляжалі галавой да мора), вярнула нас да рэальнасці. Кашалёк і тэлефоны не ўмакрэлі, а радыёпрымач спыніў сваю дзейнасць і напэўна канчаткова (як-небудзь куплю батарэйкі, што б у гэтым пераканацца).
Бліжэй да гадзіны дня мы пайшлі дахаты. Пройдучы трохі далей, мы дадаткова дакупілі прадукты на абед. Пасля абеду, мы, што б канчаткова адчуць сябе адпачывальнікамі, заваліліся на ложкі і неўзаметку для сябе заснулі.
Прачнуўшыся, вырашылі ісці ў горад. Нядоўгія зборы і купіўшы семечкі, як зацятыя мясцовыя мы пачалі марудлівы спуск да пляца Захарава, да прычала. Па шляху сустрэлася тая ж (рэстаўрацыі за 6-7 гадоў нашай адсутнасці не здарылася і мы адразу яе пазналі) станцыя хуткай медыцынскай дапамогі. Будынак быў то ж (часткава яго вы ўбачыце ў адлюстраванні шклоў машыны, якую мы вырашылі засняць). І па-мойму тыя ж людзі. Брутальныя як і ў нас, з лёгкім адценнем медычнага цынізму ў вачах і гутарках, са стомленым голасам людзі. Агульная тэма гутаркі і паразуменне, былі знойдзены адразу. Змен за гэтыя гады зведаў толькі аўтапарк хуткай дапамогі. Уазы сталі экзотыкай.
На змену ім прыйшлі реношкі, мэрсэдэсы і собалі. Асноўны кантынгент хворых - той жа: хранічныя хворыя, па ленасці і нахабству не выклікаючыя паліклініку, але з зайздроснай рэгулярнасцю "гвалтуючыя" медыцынскі персанал хуткай. Як і ў нас досыць назваць прозвішчы, і машына, як у цыгана конь, практычна сама вязе брыгаду на знаёмы адрас. Некаторую разнастайнасць уяўляюць адпачываючыя расейцы (пераважна масквічы), з зайздросным нахабствам задзірлівыя з нагоды і без нагоды (перакупаўся, пераеў, перекакал ці напакавалі неўзнарок пысу).
Развесяліў аповяд пра тое, што ўсувязі з рэформай медыцыны ва Ўкраіне, для прызначэння галоўдоктарам (адміністрацыйна-гаспадарчая, у сутнасці, пасада) - не абавязкова мець медыцынскую адукацыю. І вось у Харкаве (з іх слоў) прызначылі галоўдоктарам былога начальніка ці то турмы, ці то выпраўленча-працоўнай асады з адпаведным пераходам на адносіны да свайго працоўнага падпарадкаванага калектыва, як да кантынгенту асуджаных. Уяўленне малюе "Цюрагу" са Сталлне ў галоўнай ролі… Пасмяяўшыся і паспагадаўшы, мы пайшлі далей уніз, да прычала. Усё спазнаецца ў параўнанні. Нас пакуль яшчэ не змешваюць з дзярмом - і ад гэтага трохі лягчэй на душы.
Сонца кацілася да заходу, карабель быў паўпарожні і з задняй кармы мы дазволілі сабе вырабіць невялікую фотасесію.
Запоўніўшыся, карабель адправіўся і захаджалае (на гадзінах 19-00) за расійскі ці ўкраінскі форт сонца ласкава памахала нам прамянямі, а я працягнуў мабільную фотасесію. Вядома, той прыгажосці, якую б перадала прафесійная фотакамера, на здымках не ўбачыш, але як элемент фотадакументалістыкі гэтыя здымкі можна ўспрыняць.
Традыцыйныя вячэрнія здымкі ў помніка загінулым караблям:
Шпацыр па цэнтральным парку. Адчуванні невымоўныя. Людзей шмат, аднак месцы на лавах вольныя ёсць. Здалёку транслюецца па дынаміках музыка паваенных гадоў…. Прыгажосць начных фантанаў, водар ад кветкавых кветнікаў…
Спускаемся ўніз і зноў любуемся Севастопальскім залівам у прыцемку насталага вечара:
Вярнуліся дахаты. Пакуль рыхтавалася вячэра, я па Wi-Fi зпампаваў на смартфон інтэрнэт прымач і вечар стаў трохі весялей. Тэлевізар, які стаяў тут жа, на вуліцы са спадарожнікавым рэсіверам - глядзець не жадалася. Пад прыколы кругласутачнай радыёстанцыі Шуры Карэтнага, пасля цёплага душа мы павячэралі.
Прыбраўшы са стала, мая палова дазволіла папазіраваць у святле дзённых лямпаў.
Дзень атрымаўся. Дабраноч.
Працяг будзе.
http://padolski.livejournal.com/
Journal information