***
Сярод разьюшаных сатрапаў,
Паганы зладзіўшы хаўрус,
Свае таргуюць і чужыя
Табой, няшчасны беларус.
Дыхнуць свабоднымі грудзямі
Й зірнуць арліна не дадуць, –
На ўзьлёты дум кладуць аковы,
Як на рабоў сьляпых кладуць.
Здушылі, збэсьцілі ўсё чыста
У чорнай яве, ў зводных снах,
Што ад прыроды шлях свой мела,
Што к сонцу мела вольны шлях.
На зьдзек прадажныя прарокі
I на гніцьцё у царсьцьве цьмы
Вядуць аплучаныя тоўпы
Пад стогны вечныя турмы.
Над пакаленьнем неакрэпшым,
Над бедным краем-сіратой
Груган з начніцаю сьляпою
Банкет спраўляюць чорны свой.
Таўкуцца душы скамянелы,
Крывавы пот цячэ са шчок,
А ўсьлед над імі і за імі
Імчацца гібелі наўскок.
Нідзе ні ладу, ані праўды,
Званы хаўтурныя зьвіняць...
О Божа! Ты хоць заступіся
Й ня дай дарэшты нам сканаць!
Subscribe to
padolski
